Psycholog
Osoba, która ukończyła 5-letnie studia magisterskie. Jest uprawniona do stawiania diagnozy psychologicznej. prowadzi konsultacje, poradnictwo psychologiczne, wsparcie i psychoedukację.
Psychoterapeuta
To psycholog (choć nie zawsze), lekarz lub inny specjalista. Ukończył 4-letnią specjalistyczną szkołę o określonym nurcie psychoterapii. Posiada certyfikat psychoterapeuty, pracuje pod stałą superwizją. Praca psychoterapeuty polega na zastosowaniu metod terapeutycznych opartych na naukowych dowodach.
Psychiatra
To lekarz uprawniony do leczenia wszystkich zaburzeń psychicznych. Na podstawie rozmowy stawia diagnozę. Zleca dodatkowe badania np. psychologiczne, medyczne. Wystawia zwolnienia lekarskie . Tylko lekarz psychiatra jest uprawniony do przepisywania leków.
Kiedy zauważasz, że coś się w Tobie zmienia, nastrój, poziom energii, zauważasz „dziwne”, nietypowe dla siebie myśli lub pojawiają się pytania i szukasz odpowiedzi warto wybrać skorzystać z profesjonalnej pomocy. Każdy z opisanych powyżej specjalistów może zaoferować Ci profesjonalną pomoc, przynieść ulgę. Od Ciebie tylko zależy pierwszy krok..

Przed wyborem psychoterapii warto przeczytać bazowe informacje o różnych nurtach terapeutycznych. Istotne jest, aby rodzaj psychoterapii pasował do osobowości i potrzeb klienta. Czy potrzebuję mieć dużo przestrzeni do opowiadania, czy raczej potrzebuje struktury spotkania? Podobnie rzecz się ma z samą osobą psychoterapeuty. Warto sprawdzić czy wybrana przez nas osoba ma odpowiednie kwalifikacje, czy specjalizuje się i/ lub ma doświadczenie w pracy z podobnym problemem, można zapytać o to, czy poddaje swoją pracę superwizji. Ale przede wszystkim – znowu- ważne jest to, czy psychoterapeuta odpowiada nam pod kątem osobowościowym, stylem pracy i tym, jakim ogólnie jest człowiekiem.

Coraz więcej uwagi w mediach, rozmowach poświęca się zagadnieniu zdrowia psychicznego. Cieszy mnie niezmiernie, że coraz chętniej i częściej myślimy o sobie, swoich emocjach, źródłach ich pochodzenia. Zależy nam na budowaniu długotrwałych i satysfakcjonujących relacji.
Ale … zdarza się , że zatracamy rozeznanie między normą o zaburzeniem.
Czy to w porządku, że odczuwam smutek, jestem rozdrażniony, nie chce mi się rano wstać, jestem zmęczony, czy to już depresja?
Czy to w porządku, że przed egzaminem czuję lęk, pocę się, mam pustkę w głowie lub powraca do mnie jakaś myśl, której nie mogę się pozbyć z głowy, zastanawiam się czy zamknąłem drzwi, czy to już zaburzenia lękowe?
Czy to w porządku, że nie mogę przestać płakać po rozstaniu lub śmierci bliskiej osoby, że nie wiem jak żyć dalej, że wciąż tęsknie, że czekam, aż wróci, czy to już nienormalne?
Jedna jaskółka wiosny nie czyni i podobnie jest z objawami zaburzeń, jedno nie wystarczy:)
Rozpoznanie zaburzenia, choroby wymaga występowania wielu objawów w tym samym czasie, utrzymujących się przez dłuższy okres (m.in. 2 tygodnie, stale) Wywołujących cierpienie i dyskomfort psychiczny i fizyczny, poważnie zakłócających funkcjonowanie w życiu prywatnym i zawodowym..